Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Duo Reges: constructio interrete. Qui est in parvis malis. Bonum liberi: misera orbitas.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ego vero isti, inquam, permitto.

Quonam, inquit, modo? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Nescio quo modo praetervolavit oratio.

• Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
• Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.
• Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.
• Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.
• Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

1. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.
2. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
3. Quid, quod res alia tota est?
4. Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Que Manilium, ab iisque M. Itaque contra est, ac dicitis; Quid de Pythagora? Venit ad extremum; Primum quid tu dicis breve?

Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem,
quod ille don.

Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret
Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Bork

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Sullae consulatum?

Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant?

Bork

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.

At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Non risu potius quam oratione eiciendum? Haeret in salebra. Ego vero isti, inquam, permitto. Falli igitur possumus.

Nihilo magis.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

Bork

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid, quod res alia tota est?

Sed residamus, inquit, si placet. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Sed ego in hoc resisto;

Quid iudicant sensus? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Bork Bonum liberi: misera orbitas.

Qui convenit?

Facillimum id quidem est, inquam. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Hoc est non dividere, sed frangere. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Sed cum, quod honestum sit, id solum bonum esse dicamus,
consentaneum tamen est fungi officio, cum id officium nec in
bonis ponamus nec in malis.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me
ipsum abducas licebit.

1. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest.

Res enim concurrent contrariae.

• At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
• Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;
• Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?
• Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.